Costa del Guest Editor

Costa del Kapsalon kondigt trots zijn eerste guest editor aan. Catherine Kosters - gewoon Kosters voor de vrienden - is moderedactrice en columniste voor Flair en al jaren trouwe Costa-klant. Ze deelt de komende weken haar favoriete vakantieverhalen en haar-gerelateerde horror stories, inclusief een paar scheef geknipte froefroes #sorrystijn.

De horror van bad holiday hair

In mijn allereerste blogpost wil ik het hebben over de twee dingen waarvoor Costa del Kapsalon staat: geweldig haar en inspirerende vakantieverhalen. Nu beschik ik zonder twijfel over beide zaken - bescheidenheid bespreken we een andere keer - maar de twee combineren blijkt soms moeilijk. Ik noem het bad holiday hair: terwijl mijn vriendinnen zonder moeite een tan en perfecte beach waves ontwikkelen, lig ik ergens onder een parasol factor 50 te smeren met een froefroe die naar alle kanten steekt. Vind je een bad hair day in België al erg, wacht dan tot je er één op vakantie meemaakt... Plots ziet zelfs de bus vol Neckermann-toeristen er beter uit dan jij en moet je selfies en groepsfoto's zien te ontwijken als waren het hotelanimatoren op zoek naar slachtoffers voor de dagelijkse martelsessie Aquagym. Soit.

Tussen al mijn reisverhalen zitten er een paar gevallen van bad holiday hair die met carré en schouders boven de rest uitsteken. Geen strandhoed die nog hielp. Zo was er die keer dat ik mijn haar wilde kleuren in Brazilië. Ik had in de supermarkt een doos kleurspoeling uitgekozen waarop een plaatselijke schone stond te blinken met een gitzwarte bob. Helaas was mijn Portugees compleet onbestaande en kon ik de bijsluiter niet lezen. De combinatie van zongebleekt lichtbruin haar en slecht aangebrachte Braziliaanse verf met God weet welke exotische bestanddelen leidde tot een zwarte coupe met een lichtgroene schijn. Very classy. Behalve mijn zus, die voor kapper speelde, en de hotelhanddoeken, die na de behandeling rijp waren voor de vuilbak, zijn er geen getuigen van voornoemd haarexperiment. Mijn mama besloot wijselijk om de foto's post-kleuring nìet in het familiealbum te plakken. Obrigada.

Twee jaar later kreeg ik in Tokio geen last van een bad hair day, maar van een bad hair week. Mijn haar had ondertussen zijn normale kleur weer terug, maar ik besloot net voor de reis dat ik een pony wilde. Stijn kende ik nog niet, dus zette ik zelf de schaar in mijn lokken. Het resultaat was een schots-en-scheve froe die ik destijds waarschijnlijk kawaii vond, maar die er bij nader inzien uitzag alsof hij geknipt was door een Parkinsonpatiënt met een kartelschaar.

Rond mijn 24ste was ik mijn dagen als brunette beu. Ik kleurde mijn haar rood - na eerst aandachtig de bijsluiter te lezen - en ga sindsdien als redhead door het leven. Meestal klop ik aan bij Stijn voor de juiste dosis pigment, maar ik moet toegeven dat ik hem een paar keer bedrogen heb. Met desastreuze gevolgen. Begin 2015, bijvoorbeeld, vloog ik naar Hongkong met een afgewassen coupe. De logische optie op dat moment: een afspraak maken bij de Costa del China. Daar moet er weer iets lost in translation gegaan zijn, want hoewel ik toch dui-de-lijk gezegd had dat ik eruit wilde zien als Florence Welch, eindigde ik als Holly uit Geordie Shore. Denk: fluorood haar dat licht gaf in het donker en het smetteloze hotelbedlinnen transformeerde in een scène uit American Psycho. Ik liet die dag een extra grote fooi achter voor het kamermeisje.

Na al die bad holiday hair days lijkt er maar één ding op te zitten: mijn kapper moet vanaf nu gewoon mee op vakantie. Liefste Stijn, ik boek bij deze onze eerstvolgende vluchten. Het familiefotoalbum en de housekeeping zullen u dankbaar zijn.