Een stuk over slechte méchkes en goei vrienden.
9 januari 2010. Die datum zal voor altijd in mijn geheugen gegrift staan. De wanhoop nabij postte ik een facebook-status die mijn leven veranderde.
Dit nadat ik vlak voor de feestdagen mijn haar had laten kleuren bij "den eerste den beste" dorpskapper. "We gaan er hier en daar wa méchkes in trekken juffrouw Ferro, dan is uwe look wa verzacht." Niet dat ik vond dat "mijne look" perse zo hard was maar soit. Ik was wel te vinden voor iets nieuws en met "iets nieuws" bedoel ik dus Béyonce. 3 uur later en bijna 200 euro (!) armer stond ik met tranen in mijn ogen. Wat zachte caramel-krullen moesten zijn, geïnspireerd door al mijn idolen van 2010 (Béyonce! Eve! Mary J Blige!) waren stugge en doffe golven geworden. Met inderdaad hier en daar een gele streep wat dan beleefdheidshalve "een méchke" word genoemd. Terwijl ik vroeg of er eventueel "nog iets" over ging van verzorging of spoeling of IETS keek de desbetreffende kapster me iets of wat geirriteerd aan. Na een paar seconden mekaar een beetje glazig aan te staren, mompelde ze dat wat ik vroeg "onmogelijk" was, dat ik "teveel verwachte" in één kleurbeurt en dat ik echt niet het gemakkelijkste haar heb om mee te werken.
Voor alle duidelijkheid, ik ben ne cafe au lait met een shotje Saké ernaast. Lees als : beige vel, donkere ogen, geen wenkbrauwen en ja, een donkerbruine krullenbol. En zoals de meeste krullenbollen valt mijn haar het best te beschrijven als een "beetje droog met veel frizz". Dus misschien heb ik inderdaad niet het gemakkelijkste haar om mee te werken maar ik ben dan ook geen kapster. Ik weet inderdaad niet wat er wel of niet mogelijk is; maar het feit dat ik als arme student elk beauty-artikel verslind dat op mijn pad komt, investeer in product na product om zelf uit te testen en nota-bene net 200 van mijn zuurverdiende euros heb opgehoest voor gele strepen zou genoeg bewijs moeten zijn dat ik het advies van een professional wel degelijk serieus neem. Dus als die professional mij eerlijkheidshalve had gezegd dat wat ik vroeg niet realistisch was had ik graag de andere opties gehoord. Plus, ik hoor liever een eerlijke nee dan een gelogen ja. Zeker als die gelogen ja me dan ook nog eens 200 euro heeft gekost. Had ik al vermeld dat die gele strepen me 200 euro hebben gekost? En dat ik daar echt niet goed van ben?
Maar terug naar 9 januari 2010, toen ik bijna bereid was om een Brittney'ke te doen uit de wanhoop van mijn impulsieve beslissing. (Wie is er nu dan ook verdomme zo stom om zijn of haar kroon toe te vertrouwen aan iemand die duidelijk nog nooit gehoord had van Béyonce of haar perfecte caramel krullen?) Als laatste resort postte ik die avond dan ook deze status :
Anyone? Insert ex-klasgenoot S. : "Mijne beste maat kan dat wel aan. Alleen brushen?" Ik stuurde haar een privé-bericht met de vraag of ze mij kon linken met deze mysterieuze "beste maat" die blijkbaar brushings gaf waar Béyonce herself jaloers van zou worden. Dus zo gezegd zo gedaan en een paar dagen later hing ik met mijn gele golven boven de badkuip van één van de meest hilarische personen die ooit mijn pad zijn gekruist. "Sorry van de glitter he sjoe, kzen gisterenavond nog beland in een stripclub. Mijne naam is Stijn by the way." Glitter overal, een badkamer vol haarproducten en een koelkast gevuld met BabyCham. Ik had al erger meegemaakt op een zaterdagochtend, maar dat is een ander verhaal.
Een uur en half later zat ik dan ook met de beste brushing van mijn leven op het dak van Stijn zijn stadsappartement, BabyCham in de hand. Mijn haar had misschien dan wel nog gele strepen, maar het glanste als nooit tevoren, was perfect zacht en er werd niet één keer gemopperd over hoe "moeilijk" of "onhandelbaar" het wel niet was. Wel kreeg ik een uitgebreide introductie tot deep conditioner masks, waarom ik beter mijn haar minder begon te wassen en dat ik dringend moest investeren in een serum. "Zodat mijn gele puntjes terug gezonde krullekes konden worden." Zo gezegd zo gedaan; ik noteerde al de product-voorstellen in mijn agenda en bewonderde mijn haar nog een laatste keer voor ik de deur uit moest. Zo onder de indruk van Stijn zijn brushing-skills vroeg ik of hij eventueel het ook zou zien zitten om mijn méchkes from hell recht te trekken. "Sjoe, de volgende keer, a ge wa meer tijd hebt zal ik da kleuren. Want om dit terug goed te maken moet ge wel nen helen dag zitten."
En twee weken later zat ik daar. Als eerste klant in zijn nieuwe in-store hairsalon, in één van de vele zogenaamde hippe conceptwinkels op 't Zuid. Vijf en een half (!) uur later keek ik in de spiegel. Met tranen in mijn ogen, want ik ging naar huis met de meest prachtige caramel-krullen die ik ooit in mijn leven gezien had. En een tas vol haarmaskers, serums en aangepaste shampoos. Toen ik met een bang hartje aan de kassa kwam om af te rekenen, (die gele euro-brieven groeide niet bepaald op mijne rug in 2010) tikte hij enkel de producten. Toen ik verbaast vroeg of hij niet iets te weinig aan het aanrekenen was keek hij me lachend aan : "Ik gaan u nen deal maken he sjoe, die kleuring is free of charge. Gewoon plechtig beloven dat ge ni meer naar uwe vorige kapper gaat. Ok?" Euhm ok? Maar wacht... what, come again now, WHAT?!
En toen nog meer tranen in mijn ogen, een gat in de lucht en een krop in mijn keel. "I'm buying you fries tonight, as a thank you" Want blijkbaar schakel ik over naar het Engels elke keer als ik zowaar van mijn melk ben. Zes jaar en 3 salon-locaties later, gaan Stijn en ik nog steeds elke zondag samen frietjes eten. Voor de gezelligheid, om te roddelen over wat er allemaal in den Blik staat en om te brainstormen over toekomstige "COSTA DEL" blogs. Moraal van het verhaal? Social media kan u kapsel redden. Of hoe slechte méchkes u soms de beste vrienden opleveren.
